خدا را سپاس به خاطر هدیه ی زیبایش...
ای خدا! نعمت های پی در پی تو مرا از انجام وظیفه ی شکرگذاری غافل کرد؛ و فیضان دریای فضل و کرمت مرا از ستایش عاجز گردانید؛ و عطای پیوسته ات مرا از ذکر محامد جمالت بازداشتهو مرحمت های متوالی ات مرا از نشر و بیان نیکویی هایت ناتوان ساخته است. این مقام کسی است که به نعمت های بی شمار وسیع تو معترف و با تقصیر در آن نعمت ها مواجه است و بر خود گواهی دهد که نفس خود را ضایع و مهمل گذاشته است و با این حال تو بسیار با رأفت و مهربان و با کرم و احسانی؛ که هر کس که به تو رو آرد محروم نکرده و احدی را که به تو چشم امید دارد دور از درگاه کرمت نخواهی فرمود.
ای که امیدواران همه به ساحت قدس تو بار افکنند و طالبان عطا به عرصه ی عنایتت اقامت کنند! امیدهایی که به تو داریم با مأیوسی روبرو مگردان و جامه ی نومیدی مپوشان.
ای خدا! شکر من در مقابل نعمت های بزرگ تو بسیار ناچیز و حمد و ثنای من در قبال اکرام و عنایتت بسی ناقابل است؛ و نعمت هایت انوار ایمان مرا به زیورهای مجلل بیاراسته و لطائف جود و کرمت تاج عزت بر سرم نهاده و احسان هایت رشته ی علاقه ای و طوق های شرافتی بر گردنم افکنده که دیگر گشوده نگردد. آن قدر نعمت های تو زیاد است که زبانم از شمارش ناتوان و به حدّی بسیار است که فهمم از ادراکش قاصر است؛ تا چه رسد که همه را بتواند اندازه یافت. پس من چگونه می توانم شکر آن نعمت ها را به جای آرم و حال آن که شکر تو گفتن شکری بر آن لازم است. پس من هرچه حمد و شکرت گویم بر آن تو را نیز حمد و شکری دیگر باید گفت.
ای خدا! چنان که ما را در اوّل به لطف خود غذا دادی و در مهد حکمت و صنعت پرورش دادی پس نعمت های بی حدّت را بر ما به اتمام رسان؛ و ناگواری های انتقامت را دفع گردان و به ما در دو عالم بالاتر و بزرگ تر حظ و بهره را کرامت فرما و ستایش مخصوص توست، بر ابتلاء و آزمایش نیکویت و وفور نعمت هایت؛ آن گونه ستایشی که پسند توست و احسان و عطای بزرگ تو را بر ما قرار دهد.
ای خدای بزرگ با کرم و احسان! به رحمتت ای مهربان ترین مهربانان!
...مناجات شاکرین...